Yenilgiden Dönerken

"Ben o yenilgiyi sevdigimde, içimde bir zafer sarkisi vardi. Bir bakis, simitlere, sicak çaylara, isçi tulumlarina, dilenci ellerine yapisip kalmis bir bakis, nereye gitsem, uzun kirpikleriyle pesim sira gelirdi. Kimdi o bakisin sahibi? O çavdarlari yeserten irmak; kiriklari onaran platin; budandikça irilesen agaç, bunaldikça insanlara dogru kaçan haylazlik! Insan dönüp çözülmüs bir yumruga bakinca hemen anlardi, parmak uçlarinda hâlâ seritlerin, apoletlerin, kravatlarin, incinmis bir gururun, terk edilmis bir bakisin nabzinin attigini. Sonra yeni efendilerini gönderdi zaman; bütün eski kravatlar, apoletler, seritler bir bir toplandi, yerlerine yenileri dikildi. Incinmis gururlar, issiz bakislar esyayla onarildi. Öyle ustalikla çözüldü ki yumruk, kimse fark edemedi bu yoksul gövdeye bu pahali ipegin nasil giydirildigini. Yeni yenilgi çagi böyle basladi..."