Vay...

Fransa'da özellikle genç okur kitlesi tarafindan büyük ilgi gören Philippe Djian, son romani Vay...'da beklentileri bosa çikarmiyor. Djian'in bütün yapitlarina damgasini vuran düs kirikligi, kararsizlik, sevdiklerinin yitiminden dogan bosluk gibi temalarin hikâyeye ustalikla yedirildigi sasirtici bir roman... Anlatilan, kirkli yaslarin sonuna gelmis, çekici ve basarili bir is kadini olan Michelle'in hikayesi. Babasinin isledigi bir cinayet sonrasi gençlik yillarini toplumdan dislanarak geçiren Michelle'in, bosandigi kocasi, basarisiz oglu, ilerlemis yasina ragmen genç bir adamla evlilik planlari yapan annesi, yillardir hapishanede yatan babasi, mutsuz bir evlilik sürdüren ortagi ve birden fazla sevgilisi arasinda dengesini yitirmeden yasamaya çalisirken, bir gece vakti tecavüze ugramasi her seyi altüst eder. Üstelik kimligi belirsiz tecavüzcü mesajlarla tacizini sürdürmektedir. Etrafindaki bütün iliskiler altüst olurken Michelle de ummadigi bir yola sürüklenecektir. Aslinda bu denli tuhaf ve karmasik, ayni zamanda hem bu kadar güçlü hem de bu kadar zayif oldugumu düsünmüyordum. Sasirtici. Yalnizligin, geçen zamanin deneyimi sasirtici. Insanin kendini tanimasi -En gözüpekler bile yalpalamislardir- ki ben yalpalamaktan fazlasini yaptim, anlasildi. Bilmedigim bir sebeple, bazen sevismelerimize ait sahneler zihnimde bastan sona yeniden canlaniyor ve yerde kavga eden o iki kudurmusun birkaç metre üstünde yüzer gibi, olan bitene tanik oluyorum. Kendi öfkeme, gösterdigim performansa, attigim tüyler ürpertici çigliklara hayret ediyorum. Djian'in kahramanlari için yasama girmek, arenaya girmek gibidir sözünü hakli çikaran bir roman.(Tanitim Bülteninden)