Salkım Söğüt

Kimnus böcegiyle ölüm olmayan bir ormanda tanistim. Aslinda baslangiçta ne ormanin ölümsüzlügünden ne de tanistirildigim böcegin adinin Kimnus oldugundan haberim vardi. Sevgili kiz kardesimle el ele ormanda gezerken kendimden habersiz ormanin büyüsüne kapilmisim. Abarttigimi sanmiyorum, yasadigim seye ancak büyü denilebilir.Sefkatli ve israrci kollariyla beni kuytularina çeken ormanda, o güne kadar hiç duymadigim bir musikiyi dinliyor, hiç görmedigim renklerle allak bullak oluyordum. Damarlarim duyarli bir kemanin telleri gibi titresirken, dinledigim lezzetine doyulmaz musikinin bir parçasi olmustum sanki. Ormanin kuytularina çekilirken kaybolma korkusuyla kiz kardesimin elini hiç birakmiyorum. O ormani iyi biliyor, dili döndügünce bana anlatiyor.Ellerimi çok sesli müzik gibi tutan, roman gibi konusan kiz kardesim, kâh bin yillik bir kocakari, kâh dam baslarinda çatal igneli pantolonuyla gökyüzüne mektup salan uçari bir genç kiz oluyordu. Ama eli hep elimde.