Ruhaltı Çocukları

Paçalarimi sivamisim, ayaklarim çiplak. Yürüyorum. Islak deniz taslari serinletiyor tabanlarimi. Burnuma keskin bir yosun kokusu vuruyor. “Kokuyu sen de aliyor musun?” diye soruyorum yanimdakine. Sonra bir bakiyorum, kimsecikler yok etrafta. Rüzgâr siddetini artiriyor. Uzaklardan, çok uzaklardan, sararmis bir gazete sayfasi düsüyor ayaklarimin dibine. Egilip aliyorum onu. Gözüme takilan ilk haberin mansetini okuyorum…
Kötü kaderli güzeller güzeli çocugun eski fotografi. Dönmeyen topaç. Kopuk güvercin kafasi. Kurumus simit. Rengi siyaha dönmüs eski parka. Ponponlu bere. Nuh'un Gemisi. Miskinler Tekkesi. Bir çati katinin duvarlarinda ayni tarihli ve ayni mansetli farkli gazete nüshalari... Ve her seyi, hepsini paramparça eden bir final. Ruhalti Çocuklari, çaresizler için bir siginak…
Ihtimaller zinciri… Ince elenip, sik dokunmus bir dejavu… Bir ilk roman. Emirhan Dagkan G. heyecanli ve öfkeli bir edebiyatin yeni yazari.