Kaldırım Serçesi Edith Piaf

Ablam Edith... Babamiz birdi, kötü adam da degildi ama sik sik ve esasli dayak atardi. Sonra büyüdük, sokaklara çiktik, ara sokaklarda, kaldirimlarda hem sürttük hem sarki söyledik, Edith daha Edith Piaf degildi, hayati ve erkekleri bir arada tanidik, o daha yirmisine gelmeden, Ask ilindi mi ya isitmak gerekir ya da vazgeçmek anlayisini kapti, ama mesleginde o kadar havai olmadi, ögrenip ilerlemek için ne gerekiyorsa yapti, zaten o yüzden, hirsiyla, tutkusuyla Kaldirim Serçesi oldu, ne adamlar geldi geçti hayatindan, gece bacagini bir erkegin beline sarmadan yatmayi hiç beceremedi, neonlardan da hiç inmedi, en çok askerleri sevdi, Savas sirasinda hele, Yves Montanda da kök söktürdü, kafasina basmayinca erkeklere kapiyi göstermekte iki dakka tereddüt etmedi, sarki söylerkense hep tirmandi, para saymayi bilmedi, Charles Aznavouru kesfetti, anneligi erken tatmisti, hayata hiç doymadi, öldügü gece parmaklari bir serçe pencesi gibi benimkilerin üzerine kapanmisti, ertesi sabah alt kattaki çocuk söyledi, inanmak istemiyordum ama, ölmüstü...