İnsan Meleklerden Yüce Şeytandan Alçak

Insanoglu, meleklerden yüce, seytandan alçak olabilecek sekilde toprakla atesin izdivaci ile bedenlesti. Ruhun üflenmesiyle yaratilisi tamamlanarak, takva ve fücuru içinde barindiran sorumluluk sahibi bir varlik olarak yeryüzündeki serüvenine basladi. Kendisine ruhun üflenip, isimlerin ögretilip, kelimelerin verilmesi onu diger varliklardan farkli kildi. Bu farklilik onu mayasindan yaratildigi yeryüzünün sorumlusu, bir ölçüde de efendisi kildi.Yeryüzü ve içindekiler ona emanet edilmisti. Onu koruyup kollayacak, imar edecekti. Ama o, çogu zaman emanete ihanet etti. Içindeki ebedi yasama ve sonsuz, mutlak egemenlik tutkusu, onu kan akitan, fitne çikaran bir zalime dönüstürdü. Kendisine ögretilen isimler, sunulan kelimleler ve akledebilmesi onu meleklerden yüce kilarken, içindeki dürtüler onu çogu zaman seytana dönüstürdü.Meleklerden yüce, seytandan alçak olabilen insanoglunun tarihide zihni gibi çeliski, çatisma ve savaslarla dolu. Iste insan bu: Toprak ve ates, iyilik ve kötülük, yaraticilik ve yikicilik. Çünkü o, melek ve seytan…