Ev Ödevi

Her çocuk er geç ayni seyi yasar: Bir zaman gelir, onun için ev olmaktan çikar ev. Ne erken çocuklukta oldugu gibi kesfedilecek bir distir artik, ne de dis dünyaya karsi siginilacak bir iç. Tam olarak ne zaman yasariz bunu: Evin disariya karsi bir siginak oldugu kadar bir engel de oldugunu fark ettigimiz an mi? Evin geçici, ana babamizin güçsüz, ölümlü oldugunu sezdigimiz an mi? Yoksa evin bize bir iç dünya bagislarken ayni zamanda büyük bir iç sikintisi da verdigini, bir iç dünyasi olmanin bedelinin bu iç sikintisi oldugunu fark ettigimiz an mi?
Bu duygunun zamani, yogunlugu, katlanilabilirligi evden eve, çocuktan çocuga degisir kuskusuz. Tek bir sey disinda: Ömür boyu bize eslik eden mutluluk imgelerimizin oldugu kadar, kurtulmak için hep çaba harcayacagimiz korkularimizin, dagitmak için her yolu denedigimiz iç sikintimizin da kaynagi, kaynagi degilse bile ilk sahnesi orasi. Iste oraya, o mutluluk mekaninin arka bahçesine, birçok düsün oldugu gibi birçok siirin, öykünün, romanin da imgelerini topladigi o arka bahçeye bakmamin nedeni bu...