Donuklar

Korkarak elimi çekiyorum. Yeni bir korku baslangici ve sonu belirsiz. Bu korku gitgide büyüyor ve tüm benligimi sariyor. Insan seli araliksiz akiyor. Selin ardi arkasi kesilmiyor. Giden bir kent mi, bütün bir ülke mi? Insan seli, gittikçe hizlaniyor ve büyüyor. Sanki bir yerlere yetismek ister gibiler. Bir gecikmistik, bir telas... Hizlaniyorlar, hizlaniyorlar; her biri bir gece ati ve her biri kendi derdinde, kendi yalnizliginda. Bir umutsuzluk, bir yenilmistik...
Insan denizi dalgalaniyor ve yasayanlarin ayak sesleri kapliyor her yani. Görüyorum, insanlar tekrar kente dönüyorlar. Ben burada yapayalniz mi kalacagim? O anda perdeler açiliyor: Üçler, yediler, kirklar ve bütün Hak Erenler yanimdalar. Dünyayi görüyorum; bütün insanlari toplamis bize sunuyor, onlara yeni bir nefes verelim diye...
Bütün zamanlarda, bütün mekânlarda durmus, evrene bakiyorum.
Bu romanin ilk sayfalari, 1970'te Dirilis dergisinin 15. sayisinda yayimlanmisti. O zaman uzun bir hikâye gibi tasarlandi, sonralari tekrar tekrar ele alinarak defalarca yeniden yazilmistir. Bu durumda türünün ilk örneklerinden biri oldugunu söyleyebiliriz.
Az gelismis ülkelerin sürekli karsi karsiya kaldiklari çeliskiler, yönetim biçimi arayislari ve bunu kurbanlar vererek deneyisleri dile getirildi bu romanda. Burada destansi yikilislarin yani sira destansi kurtulusa da isaret edilmistir.
Bu kitap, insanimizin kendi kendini sorgulamasinin yolunu açabilirse, red ve serh geleneginden elestirel bilince ulasmamizda bir pencere aralayabilir belki.