Çocukluğum

Gelecek, sanat, devlet hizmeti, evlilik ve çocuk yetistirme gibi konularda tartisiyorduk. Ileri sürdügümüz düsüncelerin saçmaligina asla ihtimal vermiyorduk. Çünkü zekice ve hos seyler söylüyorduk. Insan genç yaslarda zekâya daha çok deger verir ve inanir. Gençlik çaglarinda aklin bütün gücü gelecege yönelir. Gelecek, ümidin de etkisiyle öyle büyüleyici ve canli hale bürünür ki, ilerdeki mutlulukla ilgili paylasilan bu hayaller, gerçek mutlulugun da kaynagi haline gelirler. Sohbetimizin ana konusunu teskil eden metafizik tartismalarda düsüncenin düsünceyi kovaladigi ve giderek soyutlastigi, kelimelerin aklimizdakileri somutlastirmaya yetmedigi, kavramlarin sinirlarin iyice siliklestigi ve müphem bir hale ulastigi anlara bayiliyordum. Düsüncenin ufuklarinda yükselip artik daha fazla ilerlemenin olanaksizligini gördügüm o zirve aninda çok mutlu oluyordum.