Budaha

Tren yola çiktiktan kisa bir süre sonra koridorlarda dolasmaya basladim. Bir kompartimanin önüne gelince yüregim daraldi. Nedenini bilmiyorum. Içerde üç genç , ellerinde gitarlari sarki söylüyor, gülüyor, sakalasiyordu. Heyecan, cosku içindeydiler. ‘'Iste'' dedim kendi kendime, ‘'Budaha' ya dogru yola çikmis gençler.'' Tereddüt etmeden, hemen, tanimadigim o güzel insanlarin arasina karistim. Farkli bir kaynasma sicakligi duydum. Bu duygu, bulutun vadiden asagi dogru akmasina benzer. Pamuksu beyazlik yavasça hareket eden dev bir yilan gibi kivrilarak agaçlari örter. Gökyüzünde, yükseklerde, bir sahin uçar. Sizin durdugunuz yere yakin çatida yuva yapmis bir kirlangiç ailesi yavrularina ilk uçma dersini verir. Tüm bulutlar rüzgarla vadiden asagi akinca günes ortaya çikar. Parmaklariniza dokunur, yüreginizi isitir. Yavru kirlangiçlar çevrenizde uçar, o zaman siz de gençlerle birlikte sarki söylemeye baslarsiniz. Çevreniz civildayan onlarca kusla dolar. Hiçbir adim geç degildir. Herseyin bir zamani vardir.