Babam İntihar Etmemişti

Kilise duvarinin üzerindeki el izlerini görebilen bir yazar Özge Kiliçoglu. Ay'da yürür gibi, ayaklari yere degmeden tüy uçusuyla geziniyor geçmisin an'lari üzerinde. Öykünün ana yollarinda gezinmek yerine, kilcal damarlara benzeyen ara yollarina sapan tutumuyla yazar, öykücülügümüze ilk kitabiyla güçlü bir giris yapiyor. Koca bir bosluga benzeyen evrene hepimizin cebimizden çekilmesi, çagimizin bitimsiz bir bas dönmesiyle süre giden devinimi, duvarlarin, içinden ve disindan çekilmek suretiyle genislemesi ama yok olmamasi… Özge Kiliçoglu bunlari anlatmiyor okura, adeta saçindan, kolundan tutup çekiyor anaforun dibine. Okuru yazanin kendisi kilan, kendisine söylediklerini isittiren, mesafesiz, dur duraksiz bir sorgulama. Bir içerisi ve disarisi kalmayincaya kadar… Yeter'lerle ve yetmez'lerle doldukça çocuk gögsü, çömelecek yer kalmayan bir anilar dolabinin en dibinde, karanlikta oturan orta yas, aydinliga da inanmiyor. Baba bir kez ölmüs, anneye içilen saraplar ve siirler de…Babam Intihar Etmemisti, zor ve iyicil olmayan okurlarina sesleniyor.(Tanitim Bülteninden)