Akından Akına

Onlar az konusan adamlardi, düsünmeyi söylemekten daha çok severlerdi. Bu sürekli düsüncelerde tabiati dinleyen bir ruhun veya kendi yüregiyle konusan bir kafanin saygi telkin eden agirligiyla sezilirdi.
Bundan ötürü bir akinci kafilesi, yakindan bakilinca, atlanmis ve silâhlanmis bir düsünce alayini andirirdi. Lâkin bu alayin yürüyen bir destan oldugu da görülür.
Çünkü akincilar, pek sik da olmasa, hep birden sarki irlamayi severlerdi. Onlarin öyle tek bir agiz gibi ayni besteyi ayni ahenkte haykirmalari çok heyecanli bir sey olurdu.
Yer ve gök bu haykirisi saygili bir sessizlikle dinlerdi, en hizli esen rüzgârlar bu irlayis önünde susardi, belirsiz olurdu.
(Tanitim Bülteninden)